Toegangsbewijzen

Bof ik even; altijd maar weer mag ik naar mooie concerten en voorstellingen van de artiesten waarvoor ik werk. Van sommigen bewaar ik mijn toegangskaartje als trofee.

Hier een paar met toelichting:

Sinds een maand ben ik zakelijk leider van Insomnio en inmiddels heb ik ook al twee concerten bijgewoond. Afgelopen zaterdag werden er verschillende composities over vogels gespeeld onder de naam ; “Gods own musicians”. Tijdens mijn studie muziekwetenschap heb ik natuurlijk van alles geleerd over 20^e eeuwse muziek. Maar tot nu toe heb ik me vooral bezig gehouden met barokmuziek, dus ik was vooraf erg benieuwd hoe dit me zou bevallen. Het was een prachtig concert, uitverkochte zaal, goeie musici en dirigent, en mooie werken; wat wil een mens nog meer. En artiesten blijven gewoon artiesten dus al met al voelde het heel vertrouwd. Wat heb ik toch een mooi beroep!

En vanmiddag ben ik samen met Soscha naar de voorstelling “Draak in Huis” van Het Houten Huis geweest. Het was weer een heel mooie voorstelling, met weinig tekst, maar zeer veelzeggend, fantasievol en met prachtige muziek van Martin en Radek. Voorstellingen van Het Houten Huis zijn net zo boeiend voor kinderen als voor volwassenen. En dan de kinderen die er komen; dat is al een voorstelling op zich. Vooraf in de Foyer sprak ik Max van 5, die opgetogen was toen ik hem door het raam van de stadsschouwburg de geparkeerde vrachtauto liet zien waar de draak in wordt vervoerd. Zijn fantasie ging aan het werk en hij vertelde zijn vader dat de draak op weg naar het podium -samen met die mevrouw (ik dus)- een kopje thee had gedronken in de foyer. En tijdens de voorstelling hoorde ik de kinderen met elkaar praten.  “Hoe oud  is Tim?; ik denk 12 jaar want hij kan zo goed goochelen ” en “Nee joh, dat is geen danseres maar een uil” en “ik denk dat de draak komt als de vader verdriet heeft”, “ja want zijn moeder is dood”.

Ik heb het kaartje bewaard van mijn eerste concertbezoek na mijn vertrek bij het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir. Het was 22 november 2009 en de musici speelden notabene Purcell’s Ode for the day of Saint Cecilia. Ik had bij mijn vertrek geen afscheid kunnen nemen van het orkest en koor, want de laatste keer dat ik tijdens een concert aanwezig was, had ik nog geen idee dat het mijn laatste concert als zakelijk leider was. Voor mij was deze avond dus een emotioneel moment. Mijn vader ging mee om mij te steunen en natuurlijk ook om van de muziek te genieten.

En dan heb ik een kaartje van het laatste concert in de Bachcantate serie. Dat vond plaats in Leipzig in de Thomaskirche op 29 februari 2004. Ik was niet mee op tournee maar reisde speciaal voor dat concert naar Leipzig samen met Elsa. We hebben wel even een traantje weggepinkt  bij dit slotconcert.

Ook heb ik een kaartje uit Japan bewaard uit 1996 (18 mei). Ik weet niet meer welk programma we speelden; helaas lees ik geen Japans dus kan ik het niet nakijken!

 Last but not least is er mijn toegangsbewijs van het concert van 5 mei 2005 op het slot Meersburg aan de Bodensee (Duitsland en Zwitserland). Het kaartje is erg verkleurd, omdat ik het lange tijd bij me droeg. Bij ons trouwen zat het in mijn jurk verstopt. Nu prijkt het op mijn prikbord. Het Amsterdam Baroque speelden de koffie cantate van J.S. Bach. Dit was het eerste concert waar ik samen met Emile in de zaal zat. We hebben die tournee kennis gemaakt en samengewerkt; ik als tourmanager en hij als transporteur. Die avond gaf Guido ons de kans om in de zaal te zitten. Dankzij Ton moesten we elke nacht na de concerten behalve klavecimbels en andere instrumenten ook nog eens dozen vol cd’s uitladen en tellen. Emile en ik zijn nu getrouwd maar daar aan de Bodensee is het dus allemaal begonnen!

Caecilia

Even Schiphol bellen!

Steeds komen er weer nieuwe herinneringen boven. Vaak met het gevoel dat er bij hoort en dat ik eerder in mijn leven heb overgeslagen. Vanmorgen werd ik lachend wakker, omdat Ton me in een droom vroeg “Caecilia; wil je even Schiphol bellen”? Ik zal je uitleggen wat daar zo leuk aan is. Naast mijn alledaagse reiservaringen en de stressvolle herinneringen rond Schiphol, heb ik ook een nog een heel andere relatie met dit vliegveld en dat heeft te maken met onze CD opnames.

Tijdens de Cd opnames in de Waalse kerk was een heel specifieke taak dat Mischa of ik soms voor Ton Schiphol moesten bellen. Afhankelijk van de drukte van het vliegverkeer en de windrichting vlogen er soms vliegtuigen laag over de kerk. Ton wilde dan dat ik de verkeersleider in de toren op Schiphol zou overtuigen om die vliegtuigen om te laten vliegen zolang hij met de opnames bezig was.

Omdat ik niet wilde liegen en ik graag Ton het gevoel gaf dat hij alles onder controle had, belde ik altijd als hij dat vroeg  en dan zei ik dus tegen de medewerkers van Schiphol; “Goedemiddag u spreekt met Caecilia van Stigt, zakelijk leider van Ton Koopman en het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir. Wij hebben CD opnames in de Waalse kerk in het Centrum van Amsterdam en uw vliegtuigen vliegen op dit moment recht over ons heen, wat de opnames onmogelijk maakt. Deze musici komen speciaal vandaag hiervoor naar Nederland vanuit heel Europa.  Als de opname niet lukt door deze verstoring, kost ons dat tenminste € 25.000,- per dag extra om het een andere keer over te doen. Ton Koopman vraagt u daarom of u de vliegtuigen alstublieft wilt laten omvliegen”. Waarop er aan de ander kant van de lijn een vrolijk gelach klonk! Dan ging ik verder met; ”Als dat niet mogelijk is zou ik graag willen weten wat de verwachtingen zijn. Hoe lang maakt u vandaag nog gebruik van deze landingsbaan en wanneer wordt het rustiger ”. Ik kreeg dan meestal te horen dat de topdrukte over een uur voorbij zou zijn en dat na twee uur de wind zou draaien waardoor ze van landingsbaan zouden wisselen en uitwijken naar de Buitenveldertse baan.

 Na dit telefoontje zei ik dan tegen Ton: Hartelijke groet van verkeersleider Pietersen; Hij vindt het erg vervelend dat je last van hem hebt. Hij doet zijn uiterste best om je van dienst te zijn. Door de drukte en de windrichting kan hij niet direct aan je wensen voldoen, maar over een uur is het al stiller en over maximaal twee uur wordt deze baan niet meer gebruikt voor de rest van de dag. Het beste hou je vervroegd pauze en doe je daarna eerst de luid klinkende werken met tutti  orkest en veel trompetten. Over twee uur kun je dan weer aria’s opnemen”.

Ton was dan tevreden en er oprecht van overtuigd dat ze speciaal rekening met hem en zijn Bachcantates hielden, wat hij overigens ook weer heel normaal vond. Niets was toch belangrijker dan Bach?

Caecilia

CD opnames

De CD opnames vonden meestal plaats in de Waalse Kerk aan het Walenpleintje aan de Oudezijds Achterburgwal in het centrum van Amsterdam. Het gaf me altijd weer een bijzonder gevoel om een uurtje of drie voor aanvang alleen in die stille kerk van start te gaan, vaak met de ochtendzon door de kerkramen en een vredige stilte. Maar het was stilte voor de storm want het ombouwen en de opstelling maken was altijd een race tegen de tijd en ook een ware sportprestatie met al dat gesjouw.

Alle banken verplaatsten we naar één kant om ruimte te maken voor een podium voor het koor en een houten vloer voor het orkest om de akoestiek te verbeteren. Ik kreeg dan altijd hulp van Nienke; de koster van de Waalse kerk. De opname technicus Adriaan Verstijnen kwam dan altijd met zijn auto vol microfoons, kabels en computers die hij klaarzette terwijl ik flink liep te sjouwen met onze grote instrumenten zoals de orgels, pauken en contrabas. Verder waren er lampen om het orkest van voldoende licht te voorzien, stoelen, lessenaars en bladmuziek. Een uur voor aanvang kwam onze vaste stemmer Eduard Bos en hij stemde de twee kistorgels en soms ook een klavecimbel.

 

Ton wilde altijd iedereen dicht op elkaar rond zijn orgel hebben zodat hij alles goed “in de hand” had, maar Adriaan wilde altijd meer ruimte tussen koor en orkest want anders klonken de trompetten teveel op de koormicrofoon. Ik kon het dus eigenlijk nooit goed doen. Deed ik wat Ton wilde dan kon ik na een half uur opname alles gaan verplaatsen inclusief de podia van het koor. Als ik deed wat Adriaan wilde, dan kon ik direct na aanvang gaan schuiven, om het na een half uur weer terug te moeten zetten. En meestal kreeg ik dan tussendoor op mijn kop omdat ik te veel lawaai maakte.

Tijdens de opnamedagen zat ik, afgewisseld door mijn collega Mischa, in de pastorie te werken. Ik nam mijn kantoorwerk, telefoon en laptop mee. We maakten alles voor de aankomende tournee af en controleerden alle contracten, afspraken met organisaties over de repetities en reserveringen van hotels en vluchten voor de laatste keer. We zaten daar natuurlijk vooral om alle voorkomende problemen op te lossen. Dit varieerde van het bellen van een dokter voor iemand, maandverband kopen, de stemmer uit een café halen omdat zijn telefoon uit stond, bladmuziek kopiëren tot eten halen voor als de opnames uitliepen.

Een enkele keer was de Waalse kerk niet beschikbaar. We maakten meestal ruim een jaar van de voren -soms wel twee jaar- een reservering voor de opnamedagen. Maar soms veranderde onze planning kort van te voren en dan was de kerk al bezet. De koster Nienke deed er dan alles aan om de andere huurder over te halen om ons die dagen in de kerk te geven.

Soms moesten we toch uitwijken naar een andere plek, zoals in Haarlem of ergens in de kop van Noord Holland, maar altijd in een kerk. Eén keer hebben we een klein gedeelte in een concertzaal in Japan opgenomen; slechts één aria. De CD moest klaar en door ziekte van de solist eerder dat jaar miste alleen dat ene stukje nog. Het bleek de enige oplossing om het tijdens die tournee op te nemen. Bovendien was het veel minder kostbaar om Adri naar Japan te vliegen met zijn apparatuur, dan om het heel orkest weer naar Amsterdam te laten reizen. Ik ga niet vertellen om welke aria het gaat want niemand heeft het ooit opgemerkt bij het beluisteren van de Cd!

Caecilia

Een heel goede vrijdag!

Al weer bijna drie jaar werk ik, zeer naar tevredenheid, als zelfstandig ondernemer in de culturele sector. Na mijn ontslag eind 2008 was ik enige tijd werkeloos. In 2009 probeerde ik van dit verdriet te bekomen en te bedenken hoe ik nu verder zou gaan. Ik heb mijn werk altijd met veel overtuiging gedaan, maar gek genoeg dacht ik toen opeens dat ik het niet meer kon, dat het niet meer leuk was en dat ik eigenlijk nergens goed in was. Ik solliciteerde wat maar dat was geen succes. Ik eindigde een paar keer als één van de laatste twee kandidaten, maar uiteindelijk werd mijn jongere versie gekozen, en voelde ik me ook nog eens vreselijk oud. Vervolgens dacht ik dat ik misschien beter een heel ander beroep kon gaan uitoefenen, maar wat?

Gelukkig waren er mensen die wel in mij geloofden toen ik dat zelf even niet deed. Er kwamen collega’s langs uit de culturele sector die advies vroegen en de Stichting Matthäus Passion Edam  vroeg me om mijn expertise in te zetten voor hun project. Daardoor realiseerde ik me dat ik mijn oorspronkelijke werk nog steeds heel leuk vond.

Daarover gaat dit stukje dat ik vandaag weer tegenkwam en dat ik schreef op goede vrijdag 2010:

De spits is eraf! Op 29 maart ben ik officieel met mijn eigen onderneming begonnen. Vandaag is er de Mattheus in Edam; de afronding van het project waar ik het hele jaar aan heb gewerkt. Ik heb dit project als vrijwilliger gedaan maar vanaf komend jaar willen ze me dit werk betaald laten doen. Ik heb op dit moment nog geen andere betaalde opdrachten, maar ben heel druk met het werken aan mijn website, het opzetten van mijn administratie, belastingzaken regelen en het maken van een “marketing actieplan”. Als ik artiesten wil helpen zich te focussen en structuur in hun activiteiten aan te brengen dan moet ik wel het goede voorbeeld geven en zelf alles op orde hebben. Woensdag zijn mijn visitekaartjes nog met spoed bezorgd en dat was gelukkig net op tijd om ze vandaag aan het orkest uit te kunnen delen.

Gisteren was voor mij echt een testcase. Vandaag is er ’s middags de generale repetitie en ’s avonds het concert, maar gisteren waren er al de hele dag repetities. Voor het eerst ging ik weer terug naar mijn oude werkomgeving. Het was wel niet het Amsterdam Baroque, maar wel dezelfde omstandigheden met repetities, musici en barokmuziek in een kerk. Sommige van de musici hebben ook regelmatig bij het Amsterdam Baroque gewerkt en hen ken ik goed. Tot nu toe deed ik alleen de communicatie met hen via de e-mail en soms per telefoon. Ik kon het desnoods in mijn pyjama doen, maar nu was het “serious business”!

Nu zou ik voor het eerst een hele dag op locatie werken. Ik reed zeer gespannen naar Edam en onderweg kreeg ik ook al gelijk mijn eerste probleem op te lossen. De oppas van een van de violisten was ziek en ze kon alleen komen als ze de kinderen (0 en 3 jaar) kon meenemen want ze had geen tijd meer om een andere oppas te regelen. Ik zei haar de kinderen maar mee te nemen en dan zou ik ondertussen proberen iets te regelen, en gelukkig vond ik -vanuit de auto bellend- snel een oppas adres voor de kinderen in Edam.  

Het viel me alles mee om in Edam de kerk in te lopen, iedereen te ontmoeten en de start van de repetitie van The Norhtern Consort mee te maken. Het is geen moeilijk werk en ik doe het nog steeds graag; iemand bellen die nog wordt gemist, de laatste muziek uitdelen en de musici toespreken over de gegevens die ik nog van hen moet hebben om hen te kunnen betalen. Terwijl de muziek begon kon ik wat rondlopen, luisteren en de laatste dingen met het bestuur kortsluiten. Al met al deed het me allemaal heel goed.

Aan het eind van de dag reed ik zingend naar huis en genoot van het feit dat ik nu zeker wist dat ik mijn oude werk nog steeds heel leuk vond en dat ik het de moeite waard vond om de strijd aan te gaan met de overige negatieve emoties die er nog aan kleven. Waar ik vooral van geniet is het gevoel dat ik dit werk vanuit mijn eigen bedrijf doe, op mijn eigen manier, naar mijn eigen normen en waarden. Ik ben niet aan één persoon gebonden waar ik helemaal afhankelijk van ben. Ik ben de baas over mijn eigen werk!

Goede vrijdag bleek dus echt en heel goede vrijdag te zijn en ik ben blij met de keuze die ik toen heb gemaakt.

Caecilia