Toegangsbewijzen

Bof ik even; altijd maar weer mag ik naar mooie concerten en voorstellingen van de artiesten waarvoor ik werk. Van sommigen bewaar ik mijn toegangskaartje als trofee.

Hier een paar met toelichting:

Sinds een maand ben ik zakelijk leider van Insomnio en inmiddels heb ik ook al twee concerten bijgewoond. Afgelopen zaterdag werden er verschillende composities over vogels gespeeld onder de naam ; “Gods own musicians”. Tijdens mijn studie muziekwetenschap heb ik natuurlijk van alles geleerd over 20^e eeuwse muziek. Maar tot nu toe heb ik me vooral bezig gehouden met barokmuziek, dus ik was vooraf erg benieuwd hoe dit me zou bevallen. Het was een prachtig concert, uitverkochte zaal, goeie musici en dirigent, en mooie werken; wat wil een mens nog meer. En artiesten blijven gewoon artiesten dus al met al voelde het heel vertrouwd. Wat heb ik toch een mooi beroep!

En vanmiddag ben ik samen met Soscha naar de voorstelling “Draak in Huis” van Het Houten Huis geweest. Het was weer een heel mooie voorstelling, met weinig tekst, maar zeer veelzeggend, fantasievol en met prachtige muziek van Martin en Radek. Voorstellingen van Het Houten Huis zijn net zo boeiend voor kinderen als voor volwassenen. En dan de kinderen die er komen; dat is al een voorstelling op zich. Vooraf in de Foyer sprak ik Max van 5, die opgetogen was toen ik hem door het raam van de stadsschouwburg de geparkeerde vrachtauto liet zien waar de draak in wordt vervoerd. Zijn fantasie ging aan het werk en hij vertelde zijn vader dat de draak op weg naar het podium -samen met die mevrouw (ik dus)- een kopje thee had gedronken in de foyer. En tijdens de voorstelling hoorde ik de kinderen met elkaar praten.  “Hoe oud  is Tim?; ik denk 12 jaar want hij kan zo goed goochelen ” en “Nee joh, dat is geen danseres maar een uil” en “ik denk dat de draak komt als de vader verdriet heeft”, “ja want zijn moeder is dood”.

Ik heb het kaartje bewaard van mijn eerste concertbezoek na mijn vertrek bij het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir. Het was 22 november 2009 en de musici speelden notabene Purcell’s Ode for the day of Saint Cecilia. Ik had bij mijn vertrek geen afscheid kunnen nemen van het orkest en koor, want de laatste keer dat ik tijdens een concert aanwezig was, had ik nog geen idee dat het mijn laatste concert als zakelijk leider was. Voor mij was deze avond dus een emotioneel moment. Mijn vader ging mee om mij te steunen en natuurlijk ook om van de muziek te genieten.

En dan heb ik een kaartje van het laatste concert in de Bachcantate serie. Dat vond plaats in Leipzig in de Thomaskirche op 29 februari 2004. Ik was niet mee op tournee maar reisde speciaal voor dat concert naar Leipzig samen met Elsa. We hebben wel even een traantje weggepinkt  bij dit slotconcert.

Ook heb ik een kaartje uit Japan bewaard uit 1996 (18 mei). Ik weet niet meer welk programma we speelden; helaas lees ik geen Japans dus kan ik het niet nakijken!

 Last but not least is er mijn toegangsbewijs van het concert van 5 mei 2005 op het slot Meersburg aan de Bodensee (Duitsland en Zwitserland). Het kaartje is erg verkleurd, omdat ik het lange tijd bij me droeg. Bij ons trouwen zat het in mijn jurk verstopt. Nu prijkt het op mijn prikbord. Het Amsterdam Baroque speelden de koffie cantate van J.S. Bach. Dit was het eerste concert waar ik samen met Emile in de zaal zat. We hebben die tournee kennis gemaakt en samengewerkt; ik als tourmanager en hij als transporteur. Die avond gaf Guido ons de kans om in de zaal te zitten. Dankzij Ton moesten we elke nacht na de concerten behalve klavecimbels en andere instrumenten ook nog eens dozen vol cd’s uitladen en tellen. Emile en ik zijn nu getrouwd maar daar aan de Bodensee is het dus allemaal begonnen!

Caecilia