Het Tassenspel,

Op mijn kalender staat vandaag; ”Alles komt in orde maar anders dan je verwacht”. Wat een troostrijke gedacht is dat! Zo ging het ook vaak op tournee. Je bereid alles goed voor maar het gaat altijd weer anders dan je verwacht en dan komt het dus op vertrouwen en creativiteit aan! Ik moet dan ook gelijk weer denken aan de dag dat ik het tassenspel bedacht om voor wat afleiding te zorgen.

We waren al bijna twee weken op tournee met de Messiah van Haendel. Die ochtend vertrokken we vanuit Rimini op weg naar Merano voor het laatste concert. Het was een vermoeiende maar succesvolle tournee geweest en we waren inmiddels al een paar dagen op het punt aangeland waar de musici door het vele reizen -vermoeid en enigszins gedesoriënteerd- paspoorten, jassen en tassen kwijtraakten en hotelsleutels vergaten af te geven, zich versliepen en huilden om het gemis van de kat of de kinderen.

We vertrekken om 7.00 uit het hotel om per bus naar het treinstation te gaan. De trein  vertrek om 7.50 en met twee keer overstappen ben je dan om 14.45 in Merano. Dit klinkt simpel maar het is een reis van 8 uur en als je dan bij aankomst moet repeteren, snel iets eten en dan ’s avonds een concert geven waar je technisch en muzikaal op topniveau moet presteren dan snap je dat er wordt gemopperd! Waarom gaan we niet vliegen wordt er gevraagd. Volkomen blasé door het reizen denken sommige musici dat je overal vandaan kunt vliegen op elk gewenst tijdstip! De tenor roept dat de bus veel comfortabeler is. Het probleem is echter gewoon dat je al twee weken met 60 mensen reist, dat meningen verschillen en dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken.  En zo’n 1000 km kun je nu eenmaal niet overbruggen zonder moe te worden en tijd te gebruiken! Treinreizen worden door de musici over het algemeen als het comfortabelst beoordeeld omdat ze heen en weer kunnen lopen, men wordt minder snel wagenziek en voelt zich vrijer dan in een bus. Vliegen gaat snel maar de transfers en het in- en uitchecken kost altijd veel tijd en de droge aircolucht is funest voor de stemmen van de zangers.

De Italiaanse spoorwegen heeft ons helaas dubbel geboekt met een andere groep en we eindigen met z’n allen op de koffers in het gangpad. Maar verzekert de conducteur ons; vanaf Bologna hebben we stoelen! Kort voor het station van Bologna remt de trein en stopt. Na een uur wachten, rijden we het station binnen en moeten we allemaal de trein verlaten. Er is onderweg een passagier onder verdachte omstandigheden overleden en de trein gaat niet verder. Dit is echte stress voor een tourmanager! Hoe krijgen we iedereen in Merano? De volgende trein blijkt over een uur te vertrekken maar er is al niet meer genoeg plaats voor ons en nog later doorreizen is i.v.m. het concert geen optie. Ik overleg met mijn collega tourmager Guido en hij belt onze Italiaanse agent Franco. Hij vertelt hem dat we direct twee bussen nodig hebben die ons naar Merano brengen! Gelukkig vindt hij twee bussen en een half uur later rijden ze voor op het station. De musici hebben inmiddels koffie gedronken en stappen in. De tenor solist is blij dat we alsnog met de bus gaan! Nu moet het verder voorspoedig gaan.

Helaas komen we al direct buiten Bologna in een onafzienbare file! Eerst denk je dan dat het net als in Nederland met een uurtje wel weer zal gaan. Maar dat blijkt die dag niet te kloppen. We staan echt urenlang in een onafzienbare file. Je kunt je vast wel iets van onze gevoelens voorstellen? Eerst komt ergernis, dan hoop en daarna honger en “ik moet plassen”. Daarna volgt agressie en sommige musici besluiten ter plekke een ander beroep te kiezen. De volgende stadia laat ik aan je fantasie over. Om een uur of twee hebben we goed honger en Guido belt met Franco om te onderzoeken of er iets te eten langs gebracht kan worden maar dat lukt helaas niet.

Omdat we al zo lang stilstaan gaan we de bus uit en lopen wat rond of maken een praatje met andere wachtenden. Nick Pap doet Tai Chi en Alfredo maakt grapjes. In moeilijke tijden maakt zijn aanwezigheid het verschil! De motoren staan uit en we kunnen dus genieten van de frisse Italiaanse plattelandslucht.  Het is een prachtige omgeving; het landschap is glooiend en grasland wordt afgewisseld met kleine bospercelen en de boerderijen liggen er idyllisch verspreidt. Het is lente en hier in Italië zijn de bomen al allemaal uitgelopen en er bloeien veldbloemen langs de weg en in de velden. René verbuigt het prikkeldraad aan de kant van de weg en helpt heel galant de dames en sommige heren die moeten plassen er overheen. De buschauffeur is boos en wil niet dat we zover weg gaan, maar het toilet in de bus werkt niet dus we hebben geen keus.  De tijd verstrijkt en tot mijn verbazing rijden steeds meer heetgebakerde Italiaanse mannen in hoog tempo achteruit over de vluchtstrook terug naar Bologna.

In de bus zit Ton en hij leest; na concerten geven is dat zijn dierbaarste hobby, of moet ik zeggen verslaving? Joachim rijdt met de bus met instrumenten maar heeft ook altijd een extra koffer met Ton’s boeken bij zich. Als Ton dan de paar in zijn handbagage uit heeft gaat hij die bij Joachim ruilen. Vandaag is dus een goeie dag voor hem zolang het concert maar niet in gevaar komt.

Met rondlopen, praten, lezen en slapen  vullen we de tijd, en dan komt er beweging in de stoet. We gaan weer in de goeie richting al zijn we er nog lang niet! De verveling slaat toe en ik maak hier en daar een praatje. Zoekend naar een onderwerp kijk ik in mijn handtas en laat aan Catherine zien wat er inzit. Ik vertel iets over een foto van de kinderen en laat mijn gelukspoppetje zien en wat mijn zakmes allemaal kan. Mijn donorkaart met de beenmerg typering erop brengt ons op mijn collega Hans die Leukemie kreeg en lang heel erg ziek was, maar uiteindelijk weer helemaal gezond werd. We denken met z’n allen terug aan het benefiet concert dat we voor Europdonor gaven om hem en andere patiënten te helpen. Ik vertel eerlijk wat het met me heeft gedaan om een dierbare collega te verliezen, want in diezelfde tijd stierf onze collega Polly plotseling aan een hersentumor, en hoe het was om vervolgens de kans te krijgen te vechten voor het leven van Hans.

En zo ontstaat het tassenspel. Mijn tas is behoorlijk opgeruimd en ik weet wat er in zit. Als ik de andere uitdaag ook de inhoud van hun tas te delen blijkt dit een bron van vreugde en verbazing. Mensen hebben blijkbaar een gigantische rommel in hun tas en ook veel dingen die ze zijn vergeten. Jane spant de kroon. We besluiten dat je echt alles wat er in je tas zit moet laten zien en dat je ook een persoonlijke toelichting moet geven over wat je voelt bij het betreffende voorwerp. Je mag alleen toehoren als je ook de inhoud van je eigen tas deelt met de anderen! We brengen zo een aantal uren met elkaar door en komen nog nader tot elkaar. Zelfs jeugdtrauma’s, verslavingen en het verlies van dierbaren komen ter sprake. Er werd gelachen en gehuild en we hadden en bijzondere middag.

Het concert zou op 19.30 beginnen, maar dat haalden we niet. Het publiek kreeg een extra kop koffie en wij kwamen aan in Merano om  19.45. De musici kregen een half uur om zichzelf bij elkaar te rapen,  een broodje te eten, wagenziekte te overwinnen en concertkleding aan te trekken. Nu kwam het er op aan iedereen moed in te spreken, de juiste dingen te zeggen en te beloven dat na het concert de bar in het hotel zou openblijven. De Messiah is een lang werk en ze zouden allemaal nog flink moeten vlammen!

Guido en ik joegen iedereen op achter de coulisses, ik lachte bemoedigend maar was ook streng en we lieten hen netjes in de juiste volgorde klaarstaan om het podium op te gaan. Ieder aan een kant van het podium gaven we het sein en daar gingen ze; eerst het orkest en na het stemmen onder luid applaus het koor en dan de solisten en de dirigent.

Na het applaus volgt de stilte en dan zetten ze in. Het klinkt prachtig; mooier dan ooit! De muzikaliteit en de energie spettert er vanaf. Guido en ik kijken elkaar aan; Hoe is het mogelijk na zo’n uitputtende dag? Het zijn dan ook fantastische musici en er is geen beter dirigent………Of komt het door het tassenspel?