Waar is Foskien,

Het kan raar lopen in het leven, en je kunt studeren wat je wilt, maar de kracht van overlevingsstrategieën is vaak sterker dan alle later aangeleerde zaken. Zo studeerde ik muziekwetenschap met het idee artikelen en boeken over de oude muziek te gaan schrijven, maar voor ik er erg in had werkte ik in de zorg, namelijk als tourmanager van het Amsterdam Baroque.

Na mijn middelbare school studeerde ik fulltime Muziekwetenschap in Utrecht en werkte daarnaast  twee dagen in de bibliotheek bij Ton. Ook paste ik nog vier maanden per jaar op hun dochters. Ik deed al met al wel zes jaar over mijn studie i.p.v. vier jaar; iets waar ik nooit spijt van heb gehad omdat  de combinatie studie en werk me later veel heeft gebracht.

Toen ik afstudeerde in mei 1991 was ik inmiddels vier maanden zwanger en dat eerste jaar met Daniel en inmiddels drie en een halve dag werk per week was een heel nieuwe ervaring. Maar toen ik na een jaar weer fit was en geleerd had om werk en kind te combineren begon ik mijn bibliotheekwerk wat saai te vinden.

In de kerstvakantie van 1992 kwam Ton met me praten om in te vallen voor Elsbeth die ziek thuis zat en ook op termijn niet meer al het werk voor het orkest alleen aan kon. Ton had snel iemand nodig die met het orkest op tournee kon. Ik was al eens met het orkest op pad geweest naar Nijmegen, toen Elsbeth ziek was en wist een heel klein beetje wat er van me werd verwacht. Ik had Elsbeth de afgelopen jaren aan het werk gezien en dat werk leek me dus verschrikkelijk vervelend! Maar ik hielp Ton graag uit de brand.

Het grappige was dat Ton me helemaal zag zitten in die functie als tourmanager en organisator. Ik had hem op mijn 16^e overtuigd vertelde hij. Dat was toen ik met hen mee ging naar Zuid Frankrijk om op de kinderen te passen in La Grande Motte, terwijl Tini en hij moesten werken. Dat ik gewoon goed en leuk voor de kinderen zorgde, kookte en opruimde, Tini op haar gemak stelde en alle problemen oploste -terwijl ik in een voor mij volkomen vreemde omgeving zat van appartementen en hotels en Frans moest spreken- bewees mijn creativiteit en improvisatiekunst volgens hem. Hij moest wel om me lachen toen ik onderweg in een hotel mijn eigen bed had opgemaakt (ik was nooit eerder in een hotel)! Ik heb er een geweldige tijd gehad, zat met mijn kindertjes aan het strand in de zon en speelde moeder, iets wat het enige was dat ik zeker wist wat ik in mijn leven wilde worden! Ik reisde na twee weken alleen met de nachttrein terug naar Nederland.

En nu kwam ik er dus achter dat die tijd de basis had gevormd voor mijn verder carrière!

In februari zou ik op tournee gaan naar België en Frankrijk. Ik maakte me wel zorgen want hoe moest ik er nu achter komen wat mijn werk was als Elsbeth mij niet kon inwerken? En ik had zelfs nog nooit in mijn leven gevlogen dus hoe kon ik nu de musici begeleiden? Ton zag dat helemaal niet als probleem; hij zou me tijdens de tour wel zeggen wat ik moest doen. Mijn vader loste het vliegprobleem op door me in de eerste week van januari een lang weekend mee te nemen naar Londen om oom Wout te bezoeken. Ton gaf me tot na dat weekend om mijn beslissing te nemen. Omdat we het geld nodig hadden en ik mijn huidige werk saai vond besloot ik de uitdaging aan te gaan, maar omdat het werk me echt verschrikkelijk leek spraken we af dat ik het een jaar zou doen om te kijken of het me zou bevallen.

 In de 2^e week van Januari dook ik in de computer en ordners van Elsbeth om uit te zoeken wat er wel en niet geregeld was voor de tour. Ineens was ik bezig met het bellen en sturen van faxen aan buitenlandse organisaties over hotels en podiumopstellingen en boekte ik de laatste reizen voor de musici. Ja je leest het goed hoor: ik stuurde faxen want e-mail bestond toen nog niet! En Tini, heel lief, nam me mee uit winkelen om voor mij een gepaste garderobe voor een tourmanager aan te schaffen.

In februari ging ik op tournee met het Amsterdam Baroque Orchestra. We hadden nog niet ons eigen koor en werkten samen met het koor van de Bachvereniging omdat we toerden met de Johannes Passion van J.S. Bach. Het was een spannende tijd omdat ik het wiel opnieuw moest uitvinden, wat op zichzelf heel verfrissend kan werken voor een organisatie. Maar ondertussen voelde ik me een soort soldaat in oorlogstijd, want zoals bekend: ”door schade en schande wordt men wijs”. De eerste repetitieweek ging redelijk vlekkeloos, tenminste  voor de buitenwereld.

Maar toen vertrokken we dan naar het buitenland per touringcar! En net over de grens van Nederland maakte ik mijn eerste grote blunder. Op weg naar Brussel dronken we koffie in een wegrestaurant. Ton was er niet bij want die ging i.v.m. met interviews al eerder per trein naar Brussel. Toen de pauze om was moest ik iedereen weer in die bus zien te krijgen. Dat kostte behoorlijk wat moeite en een speurtocht door alle ruimtes van het wegrestaurant, tot aan de herentoiletten toe. Vervolgens wilde ik in de bus alle namen op een lijst gaan controleren. De musici riepen dat dit echt niet hoefde. Iedereen kon toch even naast zich kijken om te zien of z’n collega er ook was? Zo gezegd zo gedaan. Iedereen bleek aanwezig en we reden de snelweg weer op. Maar na tien minuten realiseerde iemand zich dat Foskien ontbrak! Ik gaf daarom de chauffeur opdracht om te keren en terug te rijden naar het wegrestaurant. Maar zo eenvoudig was dat niet. Snelwegen zijn bezaaid met afslagen behalve als je ze nodig hebt.

Anderhalf uur later reden we weer de parkeerplaats van het bewuste wegrestaurant op. Ik ging naar binnen om een boze Foskien te zoeken. Die was daar gelukkig nog. Ze had al naar kantoor gebeld en Hans had haar opgedragen daar te blijven wachten. Mobiele telefoons hadden we nog niet dus bellen om haar gerust te stellen was er niet bij. Zij en ik zijn die 90 minuten wachten nooit vergeten. Heel lang daarna werd ik nog door de andere musici geplaagd met de vraag “waar is Foskien”. Ik heb daarna altijd alle namen van mijn lijst af gecontroleerd en ben een stuk strenger geworden over het bijtijds terugkeren naar de bus.

Het orkest reageerde over het algemeen goed op mijn aanwezigheid en had begrip voor mijn beginnelingen status. Het werk was voor mij als topsport maar ik deed het graag en ik durf gerust te zeggen dat ik erg goed voor iedereen zorgde.

Het werken op kantoor viel dat eerste jaar niet mee, maar ik weet nog dat we na ruim een jaar op tournee naar Japan gingen en dat zakelijk leider Hans en ik op de vrije dag samen het park bij het Paleis in Tokyo bezochten. Hij complimenteerde me toen voor de wijze waarop ik mijn werk deed en mezelf had ingewerkt. Ik was inmiddels een volleerd tourmanager! Ik ben nooit meer iemand kwijtgeraakt behalve een koorlid, zijn naam houd ik geheim; hij bleef expres achter op airport Madrid en miste het vliegtuig omdat hij een middag alleen wilde zijn.

Caecilia