Op bezoek bij het Amsterdam Baroque,

Een week geleden was ik op bezoek bij het Amsterdam Baroque. Sinds mijn ontslag eind 2008 ben ik twee keer naar een concert geweest, ergens achter in de zaal verstopt tussen het publiek. Maar nu besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en naar de openbare repetitie te gaan die voor de “vrienden” was georganiseerd.

Al voor ik goed en wel bij de voordeur van musyQ in Amsterdam was aangeland werd er geroepen, gezwaaid en op het raam van de kantine geklopt. En achter de voordeur werd ik al gelijk door een aantal mensen met open armen en zoenen ontvangen. En het kan niet anders; met mensen bedoel ik hier zangers en blazers. De meeste Instrumentalisten, en zeker strijkers zullen zich niet zo spontaan aan hun emoties overgeven. Ton liep zijn vertrouwde “loopje” met grote stappen door de hal op weg naar de kantine. Toen hij me zag, verwelkomde hij me enthousiast en wist meteen te vertellen dat de repetitie 20 minuten later zou starten doordat hij in de ochtend was uitgelopen. Daardoor had ik nog tijd voor een ouderwets onderonsje met Klaus Mertens en het begroeten van die lieve en inmiddels ontdooide orkestleden.

Dit keer stond er geen Bach op het programma, maar de Donnerode en Lamentaties van Telemann. Ik ging in de zaal zitten en liet de muziek tot mij komen. Als Ton dirigeert en het Amsterdam Baroque musiceert klinkt het altijd zo mooi; al die prachtige trillingen die niet alleen mijn oorschelp binnen treden maar die bezit nemen van al mijn lichaamscellen. Terwijl ik daar zat realiseerde ik me dat dit alles zo zeer een deel van mijn leven is geweest, dat ik er blijkbaar nooit meer helemaal van los kan komen. Of moet ik zeggen “wil komen”?

Ik zag veel nieuwe gezichten maar ook veel oude bekenden, waarmee ik lief en leed heb gedeeld. Ik was blij verrast dat er nog steeds koor en orkestleden meedoen die er al vanaf het eerste uur bij waren, zoals Wilbert Hazelzet, Michel Henry, Luuk Nagtegaal, Jonathan Impett en Peter de Groot. Een leuk moment was het duet voor twee bassen dat Jasper Schweppe samen met Klaus Mertens zong. Het haar van Jasper ging van enthousiasme helemaal overeind staan! Alle solisten zongen prachtig, maar Klaus had ik echt gemist. Als hij zijn mond open doet dan voel ik me als een stoffige landweg waar een verfrissend zomerbuitje op neerdaalt waardoor de groene grassprietjes weer opkomen en de wereld weer kan ademen.

Tussendoor ben ik de zaal uit geglipt om bij te praten met de huidige zakelijkleider Marco en zijn assistent Geeske. Geweldig dat er nog steeds mensen zijn die zo hard werken om Ton’s grenzeloze energie bij te benen en zijn dromen mogelijk te maken.

Om kwart over zes moest ik echt weg al was de repetitie nog niet afgelopen. Rudolf -de voorzitter van de vrienden- reed met me mee, zodat we onderweg weer eens ouderwets konden bijpraten. Het was al met al een waardevolle middag en een mijlpaal in mijn “leven na Bach” .

Caecilia