Prikbord,

Ik ruim mijn prikbord op. Langzaam maar zeker haal ik alle Amsterdam Baroque trofeeën eraf en berg ze op in een oude schoenendoos. Eerder schreef ik al over concertkaartjes en vliegtickets voor instrumenten; die heb ik toen direct opgeborgen. Nu haal ik ook de oude briefjes van orkestleden eraf. Die briefjes kreeg ik van sommige van hen als ze hun declaratie of bladmuziek opstuurde na afloop van het project. Zo stuurde Wilbert altijd mooie ansichtkaarten en Alfredo schreef bedankbriefjes op de notitieblokjes van het hotel.

Dit briefje schreef Alfredo naar aanleiding van een heftige tournee in 1995. We reisden met koor, orkest en solisten door Europa met het Weinachtsoratorium. In die tijd waren er veel stakingen in Frankrijk. Afwisselend werd er door Air France en door de Franse spoorwegen gestaakt. Tijdens de tournee was ik daardoor steeds aan het bellen met reisbureaus en bracht ik de nodige extra uren op vliegvelden en stations door om te zoeken naar alternatieve oplossingen, zodat we de concerten toch door konden laten gaan. Zelfs busmaatschappijen staakten en ik herinner me dat we in Nantes met onze koffers tussen een demonstrerende menigte liepen, op weg naar het hotel. Zelfs het personeel van de concertzaal staakte die avond zodat ik slechts samen met de directeur voor de podiumopstelling en het licht zorgde.

En dat was niet het enige dat mij uit mijn slaap hield want twee dagen voor vertrek zei ook nog eens de organisatie van een concert in Italië af. Dat was een financiële ramp want we moesten wel de musici betalen en kregen geen concerthonorarium. Maar tijdens de tournee zochten we naar een oplossing en uiteindelijk speelden we een alternatief concert in een prachtige maar zeer koude kerk. Het was twee dagen voor kerst. Er was geen verwarming en buiten sneeuwde het. Een gulle gever betaalde ons het concerthonorarium en het publiek mocht gratis naar binnen want er mocht geen “handel gedreven worden” in de kerk. Als dat niet de kerstgedachte is!

Meestal hoorde ik alleen wat er niet goed ging, dus met dit briefje van Alfredo was ik reuze blij. Deze tour in december 1999 eindigde na bijna twee weken Europese concerten met een slotconcert in New York. Ik herinner me nog dat de koffer van Marleene de eerste dag van de tour zoekraakte en dat de Airlines iedere keer keurig moeite deden om hem na te zenden. Maar omdat we iedere dag weer naar een volgende stad ergens in Europa reisden haalde die koffer ons pas in toen we na twee weken in New York aankwamen omdat we daar wat Langer bleven hangen. Ik zie Marleene nog staan in de Lobby, waar ze een enthousiaste duik nam in haar geopende koffer! Ondertussen had ze spullen van ons geleend en steeds kleding moeten bijkopen. Maar het gaat niet alleen om die spullen. Als je zo intensief reist, is je koffer je “thuis” en voel je je erg ontheemd zonder dit item.

Op mijn prikbord hangen ook veel foto’s. Er is er een van mij met Yo-yo Ma en mijn beste vriendin Ans. We zijn al vrienden sinds de basisschool en ik nam haar mee op Tournee naar New York om onze vriendschap te vieren, toen het orkest daar met Yo Yo Ma speelde. In de jaren daarvoor maakte het Amsterdam Baroque twee Cd’s met Yo Yo Ma en deden we de nodige optredens met hem. Het was een genoegen om voor hem te werken en één maal mocht ik in de lunchpauze op zijn Stradivarius barokcello spelen. Dit instrument behoorde ooit toe aan Jacqueline du Pré; een geweldige ervaring om dit instrument in mijn armen te mogen sluiten.

Er hangen nog meer foto’s van feestjes, recepties en diners, zoals die van de acterende Marshall en Bob (de langste en de kortste in de groep!). Zo af en toe was er iets te vieren en dan organiseerden we een ruimte ergens in een hotel, kochten drankjes en hapjes en iedereen droeg zijn steentje bij in de programmering met leuke acts, muziek en moppen. Het is wel eens voorgekomen dat ik nog vier dagen spierpijn in mijn buik had van het lachen.

Ik moest vaak na afloop van het concert nog uit eten met mensen van de organisatie. Dan kregen we vaak het echte authentieke eten van het land, maar ons doel was natuurlijk business; nog nagenietend van het zojuist beëindigde concert konden we het ijzer smeden voor een volgend concert. Het was leuk maar vooral vermoeiend om zo laat nog te eten en te werken; meestal moest ik de volgende ochtend al weer vroeg uit de veren.

Ik voel dat het de hoogste tijd is om afscheid te nemen van al die spullen en het verleden achter me te laten. Dus ze gaan nu allemaal in de schoenendoos bij mijn verzameling dagboeken en bewaarde brieven van vrienden (voor de jongsten onder ons: een combinatie van een soort e-mails, blog- en facebook berichten, maar dan met pen op papier en dan per postbode verstuurd).

Caecilia