Achter de heg,

Deze week heb ik mijn plan voor Het Speeltheater in Edam ingediend bij de Gemeente Edam-Volendam, en nu maar afwachten wat ze er van vinden! Daarna ben ik direct doorgestoomd met de voorbereidingen voor de productie van Draak in Huis van Het Houten Huis en nog tal van andere werkzaamheden.

Ik begin meestal met werken tussen acht en half negen, zodat ik midden op de dag ruimte heb om even lekker naar buiten te gaan of liggend op de bank naar muziek te luisteren. Vandaag was het buiten koud en somber, maar toch besloot ik wat frisse lucht op te snuiven. Om warm te blijven heb ik de tuin onder handen genomen. Ziehier het resultaat!

Na het knippen van deze groene klimmer richtte ik mijn aandacht op de ligusterhaag of in de volksmond ook wel ‘’heg” genoemd. En terwijl ik zo bezig was kwamen er allerlei herinneringen boven aan mijn jonge jaren in Purmerend. Wij woonden in een hoekhuis en de tuin werd voor en opzij helemaal omringd door een heg. Dat was nog eens wat anders dan die drie meter van mij hier in Hilversum. Ik heb diep respect voor mijn moeder die hem twee maal per jaar knipte met een heggenschaar! Ik zie de heg weer voor me, ruik de groene geur ervan, de droge geur van de pas gebouwde woningen en straten, en ik hoor de mussen weer kwetteren.

Die heg was mijn steun en vangnet toen ik leerde fietsen en rolschaatsen. Maar hij herinnert me vooral aan muziek, en aan de emoties die deze opriep. Tussen de zijmuur van het huis en de heg had ik een verstopplek waar ik heen vluchtte als ik alleen wilde zijn of me verdrietig voelde. Dat was vooral in het weekend; dan overvielen mij emoties die ik niet kon plaatsen en als ik dan het huis uit vluchtte ging het beter. Veel later drong pas tot me door dat het door de muziek kwam die mijn vader dan draaide. Bij het horen van Joe Cocker, Cuby & de Blizzards, Janis Joplin en B.B. King rende ik meestal na korte tijd de deur uit omdat het me zo raakte. Die emoties waren voor mij als zeven jarige een beetje te veel……..

Maar het was niet alleen de popmuziek die thuis de atmosfeer bepaalde. Ook klassieke muziek speelde een belangrijke rol in ons leven, en dan eigenlijk alleen barokmuziek en dan vooral J.S. Bach. Ook daarbij liepen bij mij de emoties hoog op, maar zijn muziek joeg me niet de deur uit. De klanken van Bach boden ook troost en vreugde. Een van mijn vroegste herinneringen is die van mijn vader die thuis in Amsterdam, naast de kachel, delen uit de Mattheus stond te zingen. Dit prachtige werk geeft zo goed de emotie van het lijdensverhaal volgens de apostel Mattheus weer, dat ik als klein kind van twee jaar het leed, de worsteling en de overgave al begreep, nog voor ik de Nederlandse taal beheerste, laat staan de Duitse taal. Ja; dat is de kracht van Bach! En is het niet wonderbaarlijk dat onze oren emoties kunnen begrijpen op basis van geluid en los van de taal?

Afgelopen weekend heb ik in het Filmhuis Bussum de Film over Ton Koopman gezien; “Ik wil 100 worden”. Ton was er zelf ook en werd na afloop geïnterviewd. Hij zij dat de kracht van Bach is dat bij geen andere componist gevoel en verstand zo goed in evenwicht zijn. En daarmee is eigenlijk alles gezegd.

Caecilia