Te gast in Athene

Ik ben in heel veel steden geweest en heb daar bijna niets van gezien omdat we meestal maar één dag hadden en ik met de musici en het concert bezig was. Maar dat vond ik juist zo bijzonder. Ik kwam niet als toerist maar om te werken met en voor mensen in een specifiek land. Elk land en elke cultuur is weer anders. Ik vond het altijd een uitdaging om zo snel mogelijk de bestaande cultuur te begrijpen, me aan te passen en de dingen zo naar mijn hand te zetten dat ik toch alles geregeld kreeg voor de musici en het concert.

In Zweden werden we heel gastvrij ontvangen; we kregen heerlijke broodjes en drinken voor de repetities en het concert, en alles wat we nodig hadden of wilden veranderen werd gerealiseerd. We genoten ook van hun geweldig comfortabele bedden. Dat was ook het geval in Engeland en speciaal in Birmingham  waar de directeur zelf jaren had gereisd met een orkest en wel begreep wat er nodig was om de boel draaiende te houden. In de USA zijn ze heel gastvrij en behulpzaam, maar alles is aan regels gebonden en dat gaat zo ver dat men mij een keer verbood om de pianokruk op het podium te brengen, nadat ze het zelf niet mochten doen volgens de regels. De repetitie mag daar ook niet uitlopen. Dan doen ze gewoon het licht uit en gaan naar huis!

In Italië en dan vooral de zuidelijke helft is er een macho cultuur en nemen ze moeilijk bevelen aan van een vrouw, tenzij het hun moeder is. Italiaanse mannen zijn zelf net vrouwen. Als je ze iets vraagt gaan ze ontzetten praten en discussiëren i.p.v. gewoon aan de slag te gaan. Als ik dan toch maar zelf het orgel met Guido optilde en neerzette werden ze boos, want daarmee had ik heel hun belangrijk doenerij ondermijnd.

Het was voor mij als tourmanager vooral belangrijk om de eetgewoonten in een land goed te kennen want dat beïnvloedt de werktijden. Fransen aten bijvoorbeeld net als wij repeteerden. Meestal ging dan het voltallige theaterpersoneel weg zodat het niet mogelijk was om iets te veranderen aan het licht, de airco of de verwarming en de podiumopstelling. Het was een te groot risico om dat na afloop van de repetitie te laten doen, want dan kon het niet meer gecontroleerd worden door de musici. In Frankrijk heb ik dus aardig lopen zweten en sjouwen met spullen en heb ik met angst en beven allerlei panelen met knoppen bediend in de hoop dat het effect zou sorteren. Er is geen land op de wereld waar ik zo slecht ben ontvangen als in Frankrijk. Ik zou er ook nooit naar toe verhuizen.

Griekenland deed me erg aan Israël denken; Temperamentvol, ingewikkeld en erg gastvrij. In beide landen kwam er ook een stevige dame als vertegenwoordigster van de organisatie en roerde overal en bij alles haar mondje voor ons, wat erg handig is als je de taal niet machtig bent! De Griekse dame stond ons al op het vliegveld op te wachten. En dat was maar gelukkig want we hadden direct problemen met de contrabas, orgels en de pauken bij de douane.  Er was iets met een carnet wat ze niet begrepen en als ze het niet juist zouden invullen dan zou ik het volgende land niet meer inkomen met de spullen. De dame loste het op door de betreffende douane beambten flink op hum nummer te zetten en hen vervolgens geld toe te stoppen met een knipoog naar mij.

En dan rijden we met z’n allen in een bus gepropt door Athene in de zinderende zon. Maar niemand klaagt want we zullen optreden in het Odeion van Herodes Atticus , gelegen aan de voet van de Akropolis. Het is nu een openlucht theater, maar het had een houten dak bij de bouw rond 200 na christus. De repetitie kan daarom pas vanaf half 5 plaats vinden want dan is er schaduw op het podium. Guido gaat er alvast heen om de situatie te bekijken en voor te bereiden, en ik kom later met de musici op de bus.

Het is een sfeervolle plek om op te treden, en de akoestiek is prima al is het in de openlucht. Er zijn geen kleedkamers overgebleven; er is met een soort schermen en tenten plek gemaakt als kleedkamers. Er is een bewaker maar Guido en ik blijven tijdens het concert toch maar om de beurt als een waakhond op de berg met handtassen en andere waardevolle spullen zitten. Zo hebben we ook allebei gelegenheid om even bij het concert aanwezig te zijn. Het is bijzonder om met al die mensen buiten te zitten op deze warme zomeravond terwijl J.S. Bach en G. F. Haendel  weerklinken.

De volgende dag hebben we geen concert en we vliegen pas ’s avonds dus het is tijd om nog wat kantoorwerk te doen en uit te rusten. Guido neemt me mee in een taxi naar het strand om te gaan zwemmen want het is hartje zomer en veel te heet om de stad in te gaan. Als er iets is dat we samen hebben gedaan -behalve werken- dan is het wel zwemmen! Niets is zo ontspannend en verfrissend als zwemmen tijdens een tournee. Die taxirit blijkt een avontuur op zich. Het is een heel oude auto en hij rammelt, schudt en maakt zo veel lawaai dat we bang zijn er doorheen te zakken. De taxichauffeur rijdt volgens ons om, maar dat kunnen we niet bewijzen, laat staan bespreken want hij spreekt alleen Grieks en wij niet. Met zweet op ons voorhoofd, niet alleen door de hitte, komen we opgelucht aan bij het strand van Kalamaki. Het is heerlijk om even in het water te liggen en we hopen maar dat het water niet te erg vervuild is. De Atheners zwemmen er zelf en ze zien er goed uit dus we gaan er maar van uit dat we goed zitten.  Het is in ieder geval heel ontspannend!

Maar hoe de stad Athene er uit ziet weet ik dus nog steeds niet, op de Akropolis met het Odeion na.

Caecilia