Postvak,

Er was eens, lang geleden, ver voor de tijd van de e-mail, het kantoor van het Amsterdam Baroque. We werkten nog met een telex en een fax om berichten te versturen die sneller dan de PTT post moesten gaan. We hadden al computers maar gebruikten ook nog vaak een typmachine. Op kantoor had ook iedereen een eigen postvak en als je vragen had dan deed je de vraag op een briefje in het postvak van de betreffende collega. Hans had dit systeem ooit ingevoerd omdat we elkaar teveel vragen toeriepen tijdens het werken en elkaar zo steeds stoorden en uit de concentratie haalden. Het was een goed systeem; het scheelde een hoop lawaai en het dwong ons er ook toe om vooraf na te denken over wat we nodig hadden van collega’s om ons werk te kunnen doen. Die postbakjes stonden als een toren bij de faxmachine en je keek er een paar keer per dag in als je er langs liep om iets te faxen of te kopiëren.

In dat postvakje bewaarde ik ook mapjes per project met daarin alles wat ik nog moest beantwoorden. Ton had de gewoonte om in onze bakjes te kijken als hij ’s avonds op kantoor was en dan schreef hij er dingen bij. Dit ging meestal over waarom we die vraag nog niet hadden beantwoord of de opdracht nog niet uitgevoerd. Voor hem bestond er maar één soort opdracht en dit type heette: ”urgent: vandaag doen”. Dat was niet zo leuk, maar je moet bedenken dat hij bij de start van het orkest alles zelf regelde, tot aan vliegtikets bestellen en eten regelen toe. Hij heeft daarna nooit helemaal kunnen wennen aan het delegeren en bleef zich persoonlijk met alle details bezig houden. Ik heb daar toen iets op gevonden wat hem rust gaf; ik schreef op elke fax of briefje wanneer ik het ging doen en voegde een checklist per project toe en een lijstje met hoe ik mijn werk ingedeeld had in de dagen die zouden volgen. Dat gaf hem veel rust. Taken die ik moeilijk vond en uitstelde vielen natuurlijk op en al snel maakte ik er een gewoonte van om die eerst te doen om maar van Ton af te zijn. Achteraf ben ik hem erg dankbaar want behalve goed plannen leerde ik zo ook goed communiceren over mijn planning!

Rond Ton’s 50^e verjaardag organiseerden we een verassingsfeestje in Ottone in Utrecht. Je vraagt je af wat dit met die postvakjes te maken had? Nou, alles natuurlijk! Want probeer maar eens een groot verassingsfeest te organiseren als het feestvarken met grote regelmaat door al je papieren gaat en steeds onverwacht binnenloopt. Tini kwam toen met de oplossing; ze vertelde Ton dat ze een feestje organiseerde voor de glazenwasser die 50 werd en dat ze ons had gevraagd daarbij te helpen. Het feest was erg leuk. We namen Ton onder het mom van een bestuursvergadering mee naar Utrecht en daar zat een zaal vol mensen voor het diner. De koffie cantate van Bach werd speciaal voor hem in een alternatieve versie uitgevoerd; De “boeken cantate”, omdat hij zo gek is op antieke boeken. Hein Meens was evangelist en zong verkleed in de regenjas van Ton, met een stapel boeken onder zijn arm. Later zei Ton dat hij nooit meer zo’n verassingsfeestje wilde, maar alleen feestjes die hij zelf had bedacht. Waarschijnlijk had hij die avond liever een goed boek willen lezen met een speciale fles wijn erbij. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen!

Caecilia